Polskie Towarzystwo
Endokrynologiczne

30.11.2024

Paula Nowocień, Dominika Rokicka, Marta Wróbel, Artur Gołaś, Sonia Rokicka, Dorota Stołtny, Dariusz Kajdaniuk, Bogdan Marek, Krzysztof Strojek

Streszczenie
Wysiłek fizyczny jest — obok insuliny — niezwykle istotnym elementem terapii pacjentów z cukrzycą typu 1 (T1DM). Korzyści płynące z aktywności fizycznej u chorych z T1DM to m.in. wzrost wrażliwości na insulinę, obniżenie stężenia glukozy we krwi, redukcja tkanki tłuszczowej, poprawa czynności układu krążenia oraz wydolności fizycznej. Istotnym problemem w okresie okołowysiłkowym u pacjenta leczonego insuliną jest hipoglikemia. Kluczowe znaczenie w redukcji ryzyka hipoglikemii ma odpowiednie przygotowanie do wysiłku f izycznego. Ważny aspekt stanowi dobór rodzaju treningu i wiedza pacjenta na temat jego wpływu na glikemię. Coraz bardziej popularny staje się wysiłek fizyczny prowadzony w warunkach hipoksji normobarycznej w specjalnie do tego przy gotowanych pomieszczeniach, dostępnych również komercyjnie. Powietrze składa się wówczas z mieszanki tlenu w stężeniu 15,4% oraz azotu w stężeniu 84,5%, co odpowiada warunkom panującym na wysokości około 2500 m n.p.m. Hipoksja indukuje wytwarzanie czynnika transkrypcyjnego indukowanego hipoksją (HIF-1) który jest regulatorem ekspresji ponad 100 genów. Moduluje on kluczowe szlaki metaboliczne, aby zoptymalizować wykorzystanie glukozy przez wzrost wrażliwości komórek na insulinę, sprawniejszy wychwyt glukozy z krwi oraz aktywujący wpływ na enzymy glikolityczne. Czynnik HIF-1 działa korzystnie również na m.in. parametry lipidowe, śródbłonek naczyniowy oraz wydolność organizmu mierzoną za pomocą oceny maksymalnego poboru tlenu (VO2max ). Celem niniejszej pracy jest przegląd i podsumowanie najnowszych publikacji dotyczących wpływu wysiłku fizycznego prowadzonego w warunkach normoksji i hipoksji normobarycznej na wyrównanie metaboliczne i wydolność fizyczną u pacjentów z T1DM.

Artykuł również na łamach Endokrynologii Polskiej »