Polskie Towarzystwo
Endokrynologiczne

03.07.2017

Streszczenie
Do zmian wrażliwości na insulinę dochodzi w przebiegu wielu schorzeń endokrynologicznych. Większość hormonów poprzez swoje antagonistyczne działanie w stosunku do insuliny powoduje nasiloną produkcję glukozy w wątrobie oraz zmniejszoną jej utylizację na poziomie tkanek obwodowych. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej obserwowane w endokrynopatiach wynikają ze zjawiska oporności tkanek na działanie insuliny, w niektórych przypadkach skojarzonego ze zmniejszoną sekrecją insuliny. Nieprawidłowości metabolizmu glukozy są obserwowane w akromegalii, ale również w nieodoborze hormonu wzrostu, w hiperkortyzolemii w przebiegu zespołu Cushinga, nadczynności czy niedoczynności tarczycy, pierwotnej nadczynności przytarczyc, hiperaldosteronizmie, wrodzonym przeroście nadnerczy, w zespole policystycznych jajników, hipogonadyzmie, w guzie chromochłonnym czy innych hormonalnie czynnych nowotworach neuroendokrynnych. Mają one charakter wtórny w stosunku do zaburzonej równowagi hormonalnej. Hiperglikemia jest wobec tego często odwracalna, a najskuteczniejszym sposobem terapii zaburzonej wrażliwości na działanie insuliny jest leczenie określonej endokrynopatii. Z dobrym skutkiem wprowadza się również leki uwrażliwijące na insulinę. Najwięcej doświadczeń do tej pory można przypisać terapii metforminą. Podejmowane są próby leczenia za pomocą innych środków skutecznych w redukcji insulinooporności, jak leki inkretynowe czy glitazony. W prezentowanym artykule autorzy dokonali przeglądu chorób gruczołów wydzielania wewnętrznego, w których dochodzi do klinicznie istotnych zmian wrażliwości na insulinę. Ponadto zaprezentowano sposoby terapii współistniejących zaburzeń gospodarki węglowodanowej.

Słowa kluczowe: insulinooporność; endokrynopatie; cukrzyca

Pełna treść publikacji (w języku angielskim i polskim) na łamach Endokrynologii Polskiej »