Polskie Towarzystwo
Endokrynologiczne

07.07.2022

Agnieszka Baranowska-Bik

Streszczenie
Zespół policystycznych jajników (PCOS) jest heterogennym zaburzeniem endokrynologicznym występującym u kobiet w wieku rozrodczym. Częstość występowania waha się od ok. 6% do 20%. PCOS charakteryzuje się spektrum objawów i cech klinicznych, które obejmują dysfunkcję jajników, kliniczny i/lub biochemiczny hiperandrogenizm oraz ultrasonograficzny obraz policystycznych jajników. Otyłość występuje u 40–70% pacjentek z tym zespołem. Nadmiar tkanki tłuszczowej bierze udział w nasilaniu negatywnych skutków insulinooporności, hiperinsulinemii i hiperandrogenemii w przebiegu PCOS. Dlatego tak ważne jest utrzymanie prawidłowej masy ciała lub skuteczne leczenie nadwagi/otyłości u pacjentek cierpiących na tę endokrynopatię. Poza interwencjami w zakresie diety i stylu życia, dla każdej pacjentki należy dobrać odpowiednie leczenie farmakologiczne lub chirurgiczne. Dane oparte na dowodach jednoznacznie potwierdziły zasadność stosowania analogów peptydu glukagonopodobnego 1 (GLP-1) w leczeniu pacjentek z nadwagą/otyłością i PCOS. Efektem terapii GLP-1 jest nie tylko redukcja masy ciała, ale także poprawa wskaźników insulinooporności oraz zmniejszenie hiperandrogenemii. Wydaje się również, że ta metoda leczenia zwiększa wskaźniki ciąż spontanicznych i z in vitro. Dlatego leczenie otyłych kobiet z PCOS przy zastosowaniu GLP-1 jest nową szansą terapeutyczną nie tylko na utratę wagi, ale także na osiągnięcie szerokiego zakresu korzyści. W niniejszym przeglądzie podsumowano i omówiono wyniki dotyczące otyłości i jej związku z hiperandrogenizmem i insulinoopornością w PCOS, ze szczególnym uwzględnieniem farmakologicznego leczenia nadmiernej masy ciała za pomocą analogów GLP-1.

Pełna treść publikacji (w języku angielskim i polskim) na łamach Endokrynologii Polskiej »